Zielononóżka kuropatwiana Z-11

Zielononóżka kuropatwiana Z-11


Kury Zielononóżki wyodrębniono jako rasę w końcu XIX stulecia. Zwrócono wówczas uwagę na tzw. ”kury galicyjskie”, które poza dobrymi cechami nieśnymi, umiały dobrze wykorzystywać naturalne żerowiska odchodząc daleko od kurnika, nie wymagały troskliwej opieki, chętnie wysiadywały i wodziły kurczęta. Wśród tych kur szczególną uwagę zwracały nioski o zielonych skokach, stanowiące pewną osobliwość. Pierwszy opisał tą rasę w czasopiśmie “Hodowca drobiu” Bronisław Obfidowicz w 1879 roku, a grupę tych kur wystawiono po raz pierwszy pod nazwą Zielononóżki na Krajowej Wystawie we Lwowie w 1894 roku. W roku 1921 Centralny Komitet do Spraw Hodowli Drobiu, pod kierunkiem Maurycego Trybulskiego wybrał spośród licznych i nieustalonych jeszcze odmian pretendujących do rangi rasy krajowej, kury o typie średnio ciężkim, z możliwością kształtowania ich w kierunku kombinowanej użytkowości. Ustalenie rezedowej barwy skoków jako jednej z cech rasowych, było zgodne z ówczesnym poszukiwaniem oryginalnych, wyróżniających się cech pokroju. Wg ówczesnych wymogów, głowa i szyja kury powinna być żółta z ciemnym odcieniem, przechodzącym w barwę brązową. Każde pióro na szyi winno mieć prążek idący wzdłuż stosiny. Pierś o barwie łososiowej w różnych odcieniach, a podbrzusze, puch i skrzydła powinny być barwy brunatno czarnej. Przeprowadzone w okresie międzywojennym tzw. konkursy nieśności jak i badania w placówkach naukowych, wykazały znaczną zmienność cech użytkowych i raczej słabą wydajność nieśną. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych kury rasy Zielononóżka kuropatwiana przeznaczane były szczególnie na tereny południowej i wschodniej Polski. Z biegiem czasu, udział Zielononóżki w pogłowiu kur rasowych bardzo szybko malał, np. w 1961 roku wynosił 11,4% , a w 1973 już tylko 1-2%. Jedną z przyczyn braku zainteresowania tą rasą była “dyskryminacja” w skupie ptaków o ciemnej barwie skóry i skoków. Bardziej istotną przyczyną były niepowodzenia w wielkostadnym chowie kur tej rasy. Obserwacje w warunkach fermowych wskazują, że przy chowie bezwybiegowym lub utrzymywaniu na ograniczonych, słabo zazielenionych wybiegach często występuje pterofagia i kanibalizm lub utrata piór, szczególnie ogonowych. Do zaniechania masowego chowu Zielononóżki przyczyniło się też w znacznej mierze zniesienie w 1958 roku rejonizacji kur w Polsce, co uwolniło służbę zootechniczną odpowiedzialną za organizację zaplecza hodowlanego od obowiązku utrzymania tej rasy.
Masa ciała koguta w wieku 20 tygodni wynosi 1700 – 2200 g a kur 1500 –1800 g. Średnia nieśność kur uzyskana do 450 dni życia wynosi 180 –190 jaj o masie 55 –58 g. Ptaki te charakteryzują się bardzo dobrym przystosowaniem do warunków ekstensywnego chowu, dobrą zdrowotnością, mięsem o znakomitym smaku, ciemnej barwie tuszki i obniżonym poziomem cholesterolu w żółtku jaja.
Od 1972 roku kury tej rasy utrzymywane były na fermie drobiu w Życzynie, należącej do PGO Podzamcze, a w 1995 roku przeniesione do IZ ZZD Chorzelów.
Wielkość populacji utrzymywanej w ZZD Chorzelów: 552 kury i 56 kogutów.