Koniki polskie - charakterystyka rasy

To rodzima rasa wywodząca się od dzikich koni-tarpanów, które do końca XVIII wieku były sporadycznie spotykane na lesistych obszarach wschodniej Polski, Litwy i Prus. O dzikich koniach na terenach wschodniej Europy dość często wspominali w swych zapiskach dawniejsi kronikarze i podróżnicy. Okolice Biłgoraja, gdzie w 1806 r. ostatnie dzikie konie wyłapano i rozdano okolicznym chłopom, były stosunkowo ubogie, zacofane i niesprzyjające hodowli bardziej wymagających ras tych zwierząt. Miejscowi chłopi z konieczności utrzymywali małe, prymitywne koniki jak najtańszym sposobem, często bez stajni, wypasając je na nieużytkach i w lasach. W ten sposób pierwotny typ konia zachował się w okolicach Biłgoraja przez ponad 100 lat w nieznacznie zmienionym stanie. Dopiero na początku XX wieku hodowcy i badacze zainteresowali się tymi prymitywnymi konikami, przede wszystkim z uwagi na ich niespotykaną wytrzymałość na trudne warunki bytowania, doskonałe dostosowanie do miejscowych warunków środowiskowych, małe wymagania paszowe, a także zdrowotność i płodność. Obecnie do hodowli czystorasowej koników polskich dopuszczane są wyłącznie osobniki maści myszatej z pręgą, bez odmian. Maść myszata może być w odcieniu jasnym do ciemnomyszatego lub odcieniu bułanomyszatym. W grzywie i ogonie dopuszcza się obecność jasnych włosów. Pożądany jest typ pokrojowy konia prymitywnego z obfitym owłosieniem grzywy i ogona. Dopuszczalne są mniej szlachetne głowy oraz niewielka rozbieżność w postawie przednich kończyn i szablastość tylnych kończyn.

Obecnie rasa głównie utrzymywana jest w środkowej i północnej części Polski.

Standardy biometryczne dla koników polskich (osobniki dorosłe):

• wysokość w kłębie (klacze i ogiery) – min. – 130 cm, maks.-140 cm;
• obwód klatki piersiowej – wartości minimalne (klacze i ogiery) – 165 cm;
• obwód nadpęcia przedniego – wartości minimalne – klacze – 16,5 cm, ogiery – 17,5 cm

Fot. I. Tomczyk-Wrona