Konie małopolskie - charakterystyka rasy

Początki konsolidacji koni małopolskich sięgają XVII wieku, kiedy to na krajowe pogłowie koni coraz silniej oddziaływać zaczęły reproduktory pochodzenia orientalnego, a w późniejszym czasie i pełnej krwi angielskiej. Proces ten najbardziej widoczny był na ziemiach Małopolski, która wówczas obejmowała swym zasięgiem olbrzymie obszary południowo – wschodniej Rzeczypospolitej, od Krakowa po granice z imperium tureckim. Przenikające się nawzajem prądy krwi arabskiej i angielskiej sprawiły, że dominującym typem koni na terenach Małopolski stał się angloarab półkrwi. Ten tzw. właściwy koń małopolski zachowały najwięcej cech dawnych koni rodzimych, na ogół posiadających wiele cech konia orientalnego, pod wpływem którego przez wiele lat rozwijała się polska hodowla. Uwzględniając te argumenty program ochrony rasy małopolskiej stworzony został w oparciu o konie półkrwi arabskiej, angloarabskiej, oraz konie z orientalnych rodów półkrwi pochodzenia austrowęgierskiego. Termin „Małopolska Rasa Koni” pojawił się 27.XII.1962 r. wraz z Rozporządzeniem Ministra Rolnictwa w sprawie prowadzenia ksiąg zwierząt zarodowych. Celem utworzenia księgi było ujęcie w pewne ramy pogłowia koni gorącokrwistych związanych z rejonem ówczesnej Małopolski, którą tworzyły województwa: kieleckie, lubelskie, krakowskie i rzeszowskie. Konie te ze względów genetycznych i fenotypowych odznaczały się wyraźną odrębnością wobec koni szlachetnych z pozostałych dzielnic Polski. Konie małopolskie powinny odznaczać się wysoką plennością, długowiecznością, bardzo dobrym wykorzystaniem paszy, odpornością na choroby i złe warunki bytowe, wytrzymałością w użytkowaniu i predyspozycjami do długotrwałej jazdy terenowej w trudnych warunkach.

Obecnie rasa głównie utrzymywana jest w południowej części Polski.

Do ich znamiennych cech należy zaliczyć:

• suchą konstytucję, długie linie, harmonijną budowę i orientalną urodę
• szyja powinna być dość długa, najlepiej łabędzia
• kończyny suche, łopatka długa i skośna, zad z wysoką nasadą ogona, kłąb dobrze zarysowany, grzbiet mocny
• temperament żywy, charakter łagodny
• preferowana jest maść gniada i siwa
• nie dopuszcza się maści dereszowatej

Wymiary pożądane w wieku około trzech lat:

• klacze – około 157–165 cm wysokości w kłębie, obwód nadpęcia około 20,0–21,0 cm
• ogiery – około 160–168 cm wysokości w kłębie, obwód nadpęcia około 21,0–22,0 cm

Fot. I. Tomczyk-Wrona